SULTANUS seu SOLDANUS

SULTANUS, seu SOLDANUS

uti Latini Scriptores efferunt, apud Turcos est supremus Princeps, quem titulum primum sibi arrogâsse Tangrolipecem, post fugatos Saracenos eorumque Principem Masgudum A. C. 1055. vult Nicephorus Bryennius l. 1. n. 9. At longe ante haec tempora Sultanorum nomen in usu fuit, numpe sub Basilio iam Porphyrogenito, uti liquet ex Constantino de Themat. l. 2. c. 11. Quin et vocem esse Persicam, probat Car du Fresne ex vetere numismate Chosrois Cabadae fil. Regis Persarum, in quo Assoltan inscribitur, i. e. Rex Regum; quod elogium sibi arrogat idem in Epist. ad Iustinianum Imperatorem apud Menardum Protectorem Ecl. 1. ut et Chosroes, apud Theophylactum Simocattam l. 4. c. 8. etc. Unde hodieque in Persia Magnates Satrapasque Regios sic insigniri, deprehendas apud Itinerariorum Scriprores. Vide quoque supra, Aegyptus. Uti autem Imperater Turcicus Sultanus, sic ex pellicum eius immenso numero illa, quae filium prima Imperatori enixa est, pro uxore habetur et Sultana cluet, Georgius Hornius Orb. Polit. cum Notis Menchemi p. 30. Sed et monetam Sultanorum, Soldani habuisse nomen, discas ex Wilhelmo de Nangiaco in S. Ludov. vita A. C. 1247. et Vincent. Bellovacensi l. 31. c. 140. 143. 144. et l. 32. c. 54. Imo Soldanum Curiae Rom. occurrere in Ceremomali Rom. l. 1. sect. 3. eôque nomine intelligi Marescallium, qui modo post Pontificem equitans, cum duobus sacculis pecuniarum ante sellam, illos proiciat in populum, viae faciendae, monet Car. du Fresne praefatus in Glossar. qui de Sultanis plura congessit ad Ionivillam Dissert. 16. Nomen vero quod attiner, Arabicum illud esse Gap desc: Hebrew et significare Dominatorem, Principem, Regem, a verbo Salat, i. e. dominatus est, praefuit, potestatem habuit vel exercuit, docet Io. Forbesius Instructionum Historico-Theol. l. 4. c. 15. §. 20. qui de Sultanis Aeguptiorum l. 4. c. 18. §. 6. et de Sultanis Iconiensibus l. eod. c. 22. §. 2. fuse agit, uti de Turcicae potentiae origine et incrementis l. eod. passim.